Camino de Santiago

İlk gün akşam saat altıda, kuzey Portekiz sınırından yaklaşık 50 kilometre uzaklıkta bir şehir olan Ourense’ye doğru otobüsle yola çıktım. Aynı günün sabahında diyaliz tedavisi görmüştüm ve hac sırasında ziyaret edeceğim diyaliz merkezlerinin sonuncusundan onay almıştım. Ertesi gün sabah saat altıda, otobüsten indiğimde, benim gibi Santiago’ya giden bir İspanyol çiftle tanıştım. Geziye birlikte başlamaya karar verdik ve Ourense Katedrali’ne ulaştıktan sonra “hac pasaportumuza” ilk damgayı vurdurduk.

İlk ayak, 22 kilometre uzunluktaydı; zordu ama buna değdi. Yol boyunca pek çok insanla karşılaştık ve grup gittikçe büyüdü. O gün bir bayan bizi evinde akşam yemeğine davet etti. Şimdiye kadar yediğim en iyi dana etini yedik.

O akşam pansiyonda, herkes güzergahın sonraki ayağını planlıyordu ama diyaliz için en yakın hastaneye gidebileceğim 12 kilometre uzaktaki bir pansiyona doğru yola çıkacağım için benim veda etmem gerekiyordu. Hastaneden döndüğümde bir sürprizle karşılaştım ve grubun beni beklediğini gördüm! Bazıları Santiago’ya planladıklarından daha geç ulaşmış olmalarına karşın, bensiz devam etmemeye karar vermişlerdi.

O andan sonra hep böyle devam ettik. Herkes birbirine yardım etti, sessizlik yemini edenlere saygı gösterdi ve önden gidenler herkes için malzeme satın alıp yemek hazırladı. Diyalize girdiğim günlerde, gün ortasında pansiyonda olabilmem için daha kısa bir güzergahtan ilerledik. Akşam birlikte akşam yemeği yedik, diğer hacılarla sohbet edip eğlendik.

Deneyimi bu kadar özel kılan her yaştan insanla paylaşıyor olmaktı. Ebeveynleriyle giden 17 yaşındaki genç kız, çiftler, yaşlı insanlar, erkekler ve kadınlar. Kimin nereden olduğu, ırkları ya da dinleri önemli değildi. Paha biçilmez bir manevi ve ruhsal deneyimdi.

Harika anıların yanı sıra artık hâlâ görüştüğüm yeni arkadaşlarım da var. Hepimiz mutlulukla ve bu deneyimi tekrar yaşama umuduyla ayrıldık. Bence hastalık her zaman bir mazeret olmamalıdır. Hepimiz kendi kişisel haccımıza çıkmayı deneyebiliriz. Aklımdan çıkarmamam gereken bir konu da bu hac benim için hastalığıma karşı bir meydan okumaydı ve üstesinden geldikten sonra diyalizin, yapmak istediklerimin sürekli önüne geçecek bir engel olmadığını fark ettim.

Bu hacda bana yardımcı olan arkadaşlarıma, aileme, Osuna kliniğindeki personele, hac arkadaşlarıma, nezaketleri ve misafirperverlikleri için de Galicia halkına teşekkür ederim.